Τα «κόκκινα» δάνεια κλειδί της νέας μεταπολίτευσης…

Το μεγαλύτερο σκάνδαλο της μεταπολίτευσης και ενδεχομένως της νεότερη ιστορίας, το σκάνδαλο Κοσκωτά, είχε τις ρίζες του στην προσπάθεια του συστήματος ΠΑΣΟΚ να στηρίξει την πολιτική του υπεροχή σε μια νέα επιχειρηματική τάξη σε αμφίδρομη εξάρτηση από το ίδιο.

Μπορεί να απέτυχε στο μεγαλεπήβολο σχέδιο Κοσκωτά, λόγω της πλεονεξίας του ιδίου αλλά και του ηγετικού πολιτικού πυρήνα του κινήματος, αλλά σαράντα χρόνια μεταπολίτευσης δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν χωρίς την δημιουργία μια φιλικής επιχειρηματικής τάξης. Μια οικονομικής δομής που θα αναπαράγει την βάση του οικονομικού7 μοντέλου και θα συντηρεί το εποικοδόμημα.

Στο ίδιο μοτίβο κινήθηκε και η Νέα Δημοκρατία, αλλά και τα υπόλοιπα κόμματα που δεν κυβέρνησαν άμεσα.

Δυο ήταν τα βασικά εργαλεία άσκησης επιρροής του πολιτικού κόσμου πάνω στην ιδιωτική οικονομία: η πρόσβαση σε κρατικές δουλειές με παχυλά περιθώρια κέρδους που εξασφαλίζονταν με την αντιπαροχή μαύρου πολιτικού χρήματος, σε κόμματα και πρόσωπα…

Και  η χρηματοδότηση μέσω των τραπεζών (ιδιωτικών και κρατικών) με «φιλικά» πολιτικά κριτήρια…

Το κράτος εξασφάλιζε στις τράπεζες προνομιακά κέρδη από δικές του δουλειές με ανταλλάγματα, πέραν των άλλων, και επιλεκτική χρηματοδότηση των φιλικών επιχειρήσεων. Όποιος καταλαβαίνει στοιχειώδη οικονομικά αυτά είναι χαρακτηριστικά οικονομιών με σοβιετικά, φασιστικά και εν γένει ολιγαρχικά χαρακτηριστικά. Κατ’ αυτή τη έννοια η υπόθεση του Άκη Τσοχατζόπουλου αποτελεί μια από τις κορυφές του παγόβουνου, του μαύρου πολιτικού χρήματος και του κρατικοδίαιτου χαρακτήρα της ελληνικής οικονομίας, ακόμη και του μεγαλύτερου μέρους αυτής που αφορά τον ιδιωτικό επιχειρηματικό τομέα.

Τα golden boys συνεχίζουν να «λεηλατούν» το δημόσιο

Εκτός ελέγχου μοιάζει να είναι ακόμα το μισθολόγιο σε αρκετά Νομικά Πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου, τα οποία συνεχίζουν να αγνοούν τις διατάξεις των σχετικών νόμων. Έστω και αν εδώ και καιρό το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους έχει ξεκινήσει ελέγχους για την εφαρμογή της ενιαίου μισθολογίου στις αποδοχές αλλά και στις πρόσθετες αμοιβές τόσο σε ΝΠΔΔ, όσο και σε ΟΤΑ και ΝΠΙΔ, τα αποτελέσματα είναι ακόμα πενιχρά.

Πληροφορίες αναφέρουν ότι η εκτίμηση στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους είναι ότι η ωφέλεια από τους ελέγχους που έχουν διεξαχθεί μέχρι σήμερα δεν ξεπερνά τα 15 εκατ ευρώ. Τα στοιχεία που έχει στη διάθεση του το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους δείχνουν ότι από τους 95 φορείς της Γενικής Κυβέρνησης (55 ΝΠΙΔ και 40 ΝΠΔΔ), από τους ελέγχου έχει διαπιστωθεί μέχρι στιγμής ότι στους φορείς με μορφή Νομικών Προσώπων Δημοσίου Δικαίου, το ενιαίο μισθολόγιο έχει εφαρμοστεί, χωρίς να έχουν εντοπιστεί μεγάλα προβλήματα.

Τελείως διαφορετικής είναι όμως η εικόνα για τα ΝΠΙΔ. Σχεδόν στο σύνολο των ΝΠΙΔ έχουν εντοπιστεί “προβλήματα” στην εφαρμογή του ενιαίου μισθολογίου και μάλιστα ορισμένα από αυτά ιδιαίτερα σημαντικά. Πληροφορίες αναφέρουν ότι έχουν εντοπιστεί διαφορές αμοιβών που φτάνουν ακόμα και το 35% μεταξύ υπαλλήλων των ΝΠΙΔ και άλλων υπαλλήλων του Δημοσίου που διαθέτουν τα ίδια προσόντα (προϋπηρεσία και οικογενειακή κατάσταση).

Γιατί μας προορίζουν για γκαρσόνια της Ευρώπης

Αρχίσαμε με μισθούς Κίνας. Συνεχίζουμε με μισθούς πείνας. Θέσεις εργασίας υπάρχουν μόνο στον τουρισμό, στα καταστήματα με τσολιαδάκια και στις πιτσαρίες. Οι 1.500.000 άνεργοι για να δουλέψουν πρέπει να μείνουν ανασφάλιστοι και να δέχονται δωροεπιταγές και κουπόνια τροφίμων. Οι επενδυτές που μας γυροφέρνουν (ακόμη και αυτοί που ξεπλένουν χρήματα) ψάχνουν μόνο για ξενοδοχεία. Και η ΓΣΕΕ απλώς διαπιστώνει εργασιακό μεσαίωνα…

Γίνεται μάλλον αστεία η ΓΣΕΕ όταν διαπιστώνει την εργασιακή κατάντια του ιδιωτικού τομέα της χώρας βάζοντας τελεία στις «αποκαλύψεις» των συνθηκών εργασίας που δουλεμπορίου που επικρατεί στο μεγαλύτερο μέρος.  Γίνεται αστεία γιατί δεν χρειάζονται μελέτες για να διαπιστωθεί ότι στην Ελλάδα εργαζόμενος με ανθρώπινες συνθήκες , με ασφάλεια εργασίας και με δικαιώματα είναι και θα είναι μόνο ο κρατικός υπάλληλος. Ο ιδιωτικός υπάλληλος (ακόμη και εκείνος που απασχολείται σε πολιτισμένους εργοδότες και με ανθρώπινες συνθήκες) δεν θα μπορεί να αποβάλλει το συναίσθημα της ανασφάλειας όσο επιβάλλεται με το ζόρι στον ιδιωτικό τομέα να τρέφει και να αιμοδοτεί τον κρατικό.

Και αντί η ΓΣΕΕ να δώσει αγώνες για την στήριξη του ιδιωτικού τομέα. Να κάνει καταλήψεις σε υπουργεία υποστηρίζοντας την ιδιωτική επιχείρηση και την ιδιωτική εργασία έχει απέναντι της ως εχθρούς τους πάσης φύσεως εργοδότες και κατεβαίνει σε «αγώνες» αγκαζέ… μόνο με την ΑΔΕΔΥ των κρατικών υπαλλήλων και των ΔΕΚΟ . Και με αυτή την «αγωνιστική στρατηγική» για το «δίκιο του εργάτη» με ντουντούκες και με κλαρίνα ούτε και πήραμε χαμπάρι ( κατά πως φαίνεται) ότι φθάσαμε στον εργασιακό μεσαίωνα .